Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de grootvader Gabriele Marengo naar de slagvelden van Albanië, Griekenland en Noord-Afrika gestuurd. Terwijl hij jaren van gevangenschap als krijgsgevangene ver van huis doorbracht, had zijn vrouw Maria moeite om twee jonge kinderen alleen groot te brengen. Omdat iedereen om haar heen het moeilijk had, moest Maria verder dan Piemonte reizen om haar wijn te verkopen of te ruilen. Ze reed op haar fiets, beladen met zware kruiken van haar wijn, naar Ligurië – een ongelooflijk moeilijke prestatie die essentieel was voor het voortbestaan van haar gezin. Ze volgde vele malen de oude “Vie del Sale” (Zoutweg), waarvan de steile, smalle paden ooit werden doorkruist door stevige muilezels beladen met pakzadels zout.
Margherita Olocco, de moeder van Piergiorgio, overleefde de ontberingen van de oorlog dankzij de offers van haar moeder Maria. Margherita en haar man Virginio runden een ‘cascina’. Het bedrijf opereerde, zoals dat in de jaren vijftig en zestig gebruikelijk was, door de aankoop van druiven en wijn. Ze blendden en brachten de wijnen op de markt en legden de basis voor het huidige bedrijf. Toen Piergiorgio begin jaren tachtig de leiding van het bedrijf van zijn ouders overnam, besloot hij de aanpak te veranderen. Hij werd een geïntegreerde wijnmaker. Eerst kocht hij zijn eerste wijngaard van zijn toekomstige schoonvader, een “vignotta” (kleine wijngaard). Vanuit deze bescheiden basis hebben ze in de loop der jaren stap voor stap, rij voor rij, met veel inspanningen en opofferingen, 14 hectare wijngaarden verworven (naast de hazelaar- en populierenboomgaarden) die deel uitmaken van het eigendom.
